Na wat ik gisteren schreef nog dit:
…en dan weten we in ons hart welke richting we willen volgen…
Nu 21 december voorbij is merk ik dat de onrust te maken had met de geboorte van het vrouwelijk bewustzijn.
Steeds duidelijker zullen we kunnen ervaren wat er bedoeld wordt als we over de vrouwelijke manier van zijn praten.
Wat hebben we een lange training ondergaan om te leren de valkuilen van het verstrikt raken in de conflicten van de dualiteit te omzeilen!
Want zodra we ons ergens tegen verzetten, creëren we hetzelfde opnieuw.
Er is een intelligentie die oneindig veel groter is dan ons kleine verstand.
We kunnen onze zorgelijke gedachten aan die intelligentie toevertrouwen en ervan uitgaan dat het leven een oplossing zal zoeken die we zelf op dit moment nog niet kunnen verzinnen.
Dat vraagt om overgave.
Het leven stroomt dan eindeloos door ons heen.
Dat Leven is altijd hier.
Toen we op aarde kwamen moesten we door een heel klein gaatje.
Als ik nu met de tijd geconfronteerd word dan heb ik nog steeds de neiging in elkaar te krimpen en zo mijn geest uit mijn lichaam te duwen.
Dat voelt als haast hebben, ook al heb ik alle tijd.
Ik ben aan het leren in de rust en de warmte te blijven die ik voel voordat de gedachte aan tijd in me opkomt.