Ik kijk naar de oceaan die krachtig brult
en vraag me af wie degene is die kijkt en dit leeft.
De oneindige lucht, voorbijvliegende vogels.
De aarde bij wie ik hoor, de rotsen.
Dit huis, zo vertrouwd na 20 jaar voor haar te zorgen, en zij voor mij.
Werd ik hiier naartoe geleid of koos ik?
Ik had me nooit een huis kunnen voorstellen dat zo overvloedig bij mij paste.
Iemand anders bouwde zijn droomhuis en liet het na aan mij.
Het wonder dat leven genoemd wordt, mijn denken begijpt er niets van.
Misschien hoeven we het niet te verklaren, op ieder moment kunnen we de volgende stap doen.