Sinds het overlijden van mijn lieve echtgenoot ben ik in een overgangsperiode.
Ik beweeg ergens doorheen en het lijkt of een diepere laag van mijzelf zich aandient.
Mijn hoofd kan het maar moeilijk volgen en daarom heb ik mij voorgenomen iedere dag een gedichtje te schrijven, zodat irrationele gedachten ook een kans krijgen om de koers te wijzen die mijn diepere zelf aangeeft.
Ik ben blij dat ik weer kan schrijven.
Soms verschijnt het mannelijke in mijn schilderijen, ook al ben ik van plan het vrouwelijke te schilderen.
Twee jaar geleden begon ik aan dit schilderij, en toen ik het beeld zag vond ik dat aanvankelijk niet leuk, maar er viel weinig aan te doen.
Inmiddels is mijn leven veranderd. Mijn lieve echtgenoot is overleden.
Het schilderij biedt me troost, omdat ik daarin zie dat hij in veilige handen is.
Ook besef ik het belang van de mannelijke kracht die ook deel uitmaakt van mij.
De kracht van iets neerzetten in de wereld, naar buiten treden met datgene wat diep in mij leeft.
Niet alleen luisteren naar mijn diepere verlangens, maar er ook vorm aan geven.
Een nieuwe weg is geopend. Ik ben benieuwd.