Op 28 oktober, morgen dus, is het einde van de Maya kalender.
Omdat de datum zo dichtbij is kan ik beter aanvoelen waar het om gaat.
Alle oude structuren brokkelen af, we zien dat om ons heen gebeuren.
Mensen die in vrijheid en zelfverantwoordelijkheid willen leven laten van zich horen.
Datzelfde proces vindt ook in ieder van ons plaats.
Ik merk dat juist die obstakels waar ik me het meest druk over heb gemaakt mijn grootste leraren zijn geweest om vanuit een nieuw bewustzijn te gaan leven.
Wat houdt dat nieuwe bewustzijn in?
Steeds weer kiezen voor liefde in plaats van geleefd worden door angst voor wat er zou kunnen gebeuren.
We zijn ten diepste liefde, dus door dat proces ervaar ik steeds meer een gevoel van verbinding met wie ik ben en met wat er nu Is.
In het Nu is er meestal vrede en stilte als ik mij niet laat afleiden door mijn gedachten.
Ook besef ik dat ik medeschepper ben en dat ik met mijn gedachten de toekomst creëer. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor degenen die na mij komen.
Daarbij is het van belang dat ik mij niet laat afleiden door de weg die anderen gaan en ook hoe belangrijk het is om liefde voor mijzelf te ervaren.
Want de tekortkomingen waar ik last van heb bij anderen herinneren mij aan niet aanvaarde delen van mijzelf. De ander is een spiegel die laat zien waar ik mijzelf nog niet liefheb.
In mijn hart kan ik voelen welke weg mijn hart wil dat ik ga. De leiding van mijn leven kan ik lijfelijk ervaren.
We leven in een belangrijke tijd; het lijkt een overgangstijd.
Tot slot nog een paradox: Hoewel ik kan ervaren dat we medescheppers zijn heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik geen invloed heb op wat het leven mij biedt.
‘Uw wil geschiede’ blijft een belangrijke steun in de rug.
Het wordt me eindelijk duidelijk wat er overblijft als ik alles loslaat.
Dat is mijn natuurlijke zijn, dat neem ik overal mee naartoe.
Door mijn lichaam te ervaren sta ik in verbinding met het leven en met alles om me heen.
Ook al ben ik onlosmakelijk met mijn omgeving verbonden, we zijn allemaal verschillend en gaan ieder een andere weg.
Laten we dus vooral onze uniekheid niet vergeten.
Een roos is een roos en geen korenbloem.