Ik voel me heel enthousiast, want ik ben de stappen van de Color of Woman methode op video aan het vastleggen terwijl ik een nieuw schilderij maak.
Ik heb nooit eerder gefilmd en mijn innerlijke zelf is opgetogen.
Ik draag de video op aan alle mensen voor een naaste zorgen.
Het is zo belangrijk om een ruimte te hebben die helemaal voor onszelf is, ons eigen territorium.
Een plaats waar we kunnen doen wat wij willen.
Als we volgen wat ons een goed gevoel geeft dan kunnen we ook een bron van inspiratie voor anderen zijn.
We zijn weer in het Westen van het medicijnwiel aangekomen.
Daar waar beer woont en de dromer.
Beren eten bessen en noten, wortels en zaden.
We ontvangen via de dromer beelden vanuit het onbekende en kunnen daar onze innerlijke stem horen.
Het kleine innerlijke stemmetje van protest heeft daarmee te maken.
Eerst bijna onhoorbaar, later voelbaar als een lichte onvrede.
Zo’n gevoel dat het leven meer kan opbloeien dan we onszelf tot op heden hebben toegestaan.
Voor mij is dat gevoel verweven met les gaan geven in het schilderen.
Via internet, of ergens in een atelier.
Ik weet dat we in het schilderen onszelf kunnen uitdrukken.
We kunnen in onze schilderijen onze onvrede verwerken, ons verdriet, onze oude patronen die ons vasthouden in de sleur.
Daar kunnen we dan bovenuit getild worden door vrijer te gaan schilderen en leven.
Ik wil luisteren naar de taal van de dromer.
In het Zuiden van het medicijnwiel hebben we de alchemist geschilderd.
De eerste lagen bestonden uit vele energielijnen.
De energielijnen waren de ondergrond voor een vrouwelijke figuur.
Rechts onderin het schilderij had ik aanvankelijk een tijgerkop geschilderd.
Kennelijk was dat nodig om me aan mijn kracht en fierheid te herinneren.
Uiteindelijk heb ik de tijgerkop bedekt met blaadjes van de levensboom.