De kortste dag van het jaar is voorbij en daarmee wordt het ook weer lichter.
Ik heb het gevoel dat er aan twee kanten aan me getrokken wordt.
Aan één kant is er besef van een hoger bewustzijn dat nu voor ieder die zoekt aanwezig is.
Dat betekent tegelijkertijd dat al het oude dat we nog niet in onszelf opgelost hebben zich in alle hevigheid aandient.
Het voelt als het aanraken en oplossen van de duisterste plekjes in mezelf.
Het is alsof de duisternis zoekt naar manieren om me daar te houden.
Ik klik één van de ideeën uit Heel compleet aan op mijn website en vind idee 87:
Liefde is als een beschermende mantel om mij heen.
Met deze gedachte kan ik weer verder.
Ik weet niet hoe het voor anderen is, de eenzaamheid brengt mij in evenwicht.
Terugkeren naar de stilte laadt mijn batterij weer op.
Hier, dicht bij de oceaan, omgeven door de wildernis van de natuur, voel ik mij het meest op mijn gemak. Tot in diepe lagen van mijn wezen.
Hier kan ik voelen dat mijn wezen ook wild is, ongetemd en toch geordend. Net als de oceaan die hier met haar golven zo wild en ordelijk, zo eindeloos levend, komt aanrollen.
De geuren, de geluiden, de eindeloze vergezichten brengen me voorbij de horizon van de maatschappij. Hier kan ik datgene afschudden wat me steeds zo doet aanpassen. Hier heb ik het gevoel dat ik voor niemand hoef te zorgen, ook al zijn de huishoudelijke taken dezelfde als anders.
Waarom schrijf ik dan? Waarom wil ik dit toch aan anderen laten weten?
Het heeft met zingeving te maken. Alsof mijn leven pas zin heeft als ik het met anderen deel.
Een stem vanuit mijn binnenste schreeuwt: Kijk toch eens, wordt toch eens even stil. Kom wat dichterbij om deze heiligheid van de natuur met mij te vieren.
Schrijven is op dit moment de enige manier om dit aan anderen te vertellen zonder de stilte meteen te laten verstoren door alledaagse beslommeringen waardoor we niet meer zien, voelen, ruiken, weten.
Daarom schrijf ik.
Het stormt en regent bij ons in Spanje.
De golven van de oceaan komen wild aanrollen.
De lucht is grijs.
Het mooiste moment van de dag is de schemering. We steken dan de lichten en kaarsen aan, en een groot houtvuur.
Muziek van flamenco piano herinnert me aan de wildheid en de warmte van mijn ziel.
De symboliek gaat verder dan ik met deze woorden kan weergeven.
Ik zal het toch proberen:
Laten we het innerlijk vuur brandend te houden, ook al stormt en regent het om ons heen.
Gedurende deze donkere dagen in december is de neiging om mijn aandacht naar binnen te richten groot. Ik voel dat daar mijn grootste schat ligt.
Mijn lichaam heeft het zwaar. Alsof ik door een groot schoonmaakproces ga.
Door rustig te leven en naar binnen te keren kan de creativiteit ruimte krijgen.
Ik voel hoe belangrijk het is om van binnen naar buiten te leven in plaats van te leven vanuit de reactie op wat er gebeurt.
Dit gevoel wil ik graag delen.
Hier ben ik.