Ik ontdek dat het van belang is dat we onze levensomstandigheden volledig accepteren als we verantwoordelijkheid willen gaan nemen voor onszelf.
Hetzelfde geldt voor het aanvaarden van de gevoelens die door de situatie opgeroepen worden, onze eigen gevoelens.
We kunnen deze liefde voor onszelf in ons hart ervaren en uitbreiden naar de rest van ons lichaam.
Pas daarna kunnen we in vrijheid kiezen hoe we met de situatie om willen gaan en hoe we het beste kunnen maken van de gegeven omstandigheid.
Misschien blijkt uiteindelijk dat geen zee te hoog is, geen brug te ver.
Laat ons vandaag de verbinding tussen onze harten ervaren en laten we resoneren met een weten dat we Een zijn.
Laten we ieder onze unieke plaats innemen in een cirkel van zoete omhelzing.
Laten we een boodschap naar de aarde sturen en haar laten weten dat we van haar houden en dat we dankbaar zijn voor de overvloed van haar natuur.
Laten we de wateren van de aarde zegenen; ook de diepe rivieren van ons lichaam.
Laten we de lucht die we inademen bedanken voor haar leven gevende kracht.
Laat ons de zacht glanzende stralen voelen van een nieuwe dageraad.
Dat we ons centrum mogen vinden in het evenwicht tussen het mannelijke en vrouwelijke in onszelf en in de soevereiniteit van ons wezen.
Dat we de zegening mogen voelen van onze verantwoordelijkheid voor iedere stap die we nemen.
Laten we de weerklank voelen van de golf van liefde die vandaag opgeroepen wordt in groepen die verspreid zijn over de hele wereld.
Dat het zo moge zijn.