Halverwege mijn boek Heel Compleet schrijf ik over een brief aan het verlichte wezen in mezelf.
Ik ontdekte bij dat schrijven een hongerig wezen binnenin me dat steeds meer liefde wil en dat ik mezelf daarover veroordeelde.
Inmiddels is me duidelijk dat liefde eeuwig is en dat we daardoor altijd de behoefte voelen aan de vervulling daarvan.
Onze verlangens mogen er zijn.
Die wijzen ons de weg.
Ik kijk naar de oceaan die krachtig brult
en vraag me af wie degene is die kijkt en dit leeft.
De oneindige lucht, voorbijvliegende vogels.
De aarde bij wie ik hoor, de rotsen.
Dit huis, zo vertrouwd na 20 jaar voor haar te zorgen, en zij voor mij.
Werd ik hiier naartoe geleid of koos ik?
Ik had me nooit een huis kunnen voorstellen dat zo overvloedig bij mij paste.
Iemand anders bouwde zijn droomhuis en liet het na aan mij.
Het wonder dat leven genoemd wordt, mijn denken begijpt er niets van.
Misschien hoeven we het niet te verklaren, op ieder moment kunnen we de volgende stap doen.
Ik zit heerlijk op de bank in de woonkamer van het huis waar ik al meer dan 50 jaar woon.
Rechts van me staan twee kaarsen en een Boeddhabeeldje.
Aan de andere kant heb ik uitzicht op de tuin.
Ik kijk graag naar de hoge, wuivende bomen bij de buren.
Nu het winter is kan ik daar door de takken heen de lucht zicn en voorbijvliegende vogels.
Wat voel ik me bevoorrecht met al deze vertrouwdheid om me heen!
En wat moet ik vaak denken aan mensen die het koud hebben en voor wie het oorlog is…
Die gedachten geven me soms het gevoel tekort te schieten.
Ik heb net een fleurige bos tulpen gekocht met een paar glittertjes erin voor de overgang naar het nieuwe jaar.
En mijmer over wat ik ons allen toewens.
Ik wens iedereen voorspoed toe, en vrede en veiligheid...
Het verlangen naar het mannelijke blijft een rol spelen in mijn leven.
Nu komt een man ook in dit tweeluik naar voren.
Ik geniet ervan als mijn innerlijk proces in het schilderen zichtbaar is.
Soms krijg ik daardoor meer helderheid over een thema.
Ik ben net terug van een reis naar Guatemala, waar ik een scholenproject heb bezocht dat opgestart is door Nederlanders.
Ook de fondsenwerving wordt in Nederland georganiseerd.
De naam van het project is Niños de Guatemala.
De drie scholen bevinden zich in de armste wijken van Antigua, waar veel analfabetisme is.
Het was fijn om te zien hoeveel enthousiasme er is op de scholen, hoewel er meer geld nodig is voor het verhogen van het niveau van het onderwijs in Engels.
Ik had het voorrecht om een schilderworkshop te mogen doen voor 30 moeders, onderwijzeressen en kinderen.
Alle deelnemers schilderden met passie en waren blij met het resultaat.
Ik ben nog steeds bezig met het volgen van de ideeën uit mijn boek Heel Compleet.
Vandaag is het idee 156: Het is van belang mijzelf aan mijn Doel te herinneren.
Met mijn handen op het centrum van mijn lichaam vraag ik aan mijn wezen welke richting ik wil nastreven.
Ik verwacht een antwoord als innerlijke vrede, evenwicht of harmonie.
In plaats daarvan begint mijn lichaam te genieten van de aanraking en beweegt in de richting van heerlijk knuffelen.
Ja, mijn hele lichaam wil leven tot in de diepste regionen.
Wat een taboe moet ik doorbreken om hierover te durven schrijven!
Houden van mezelf, van mijn leven, is een les die ik steeds opnieuw leer.
De les komt telkens terug, in allerlei nieuwe vormen.
Vooral als ik me afgewezen voel, in de steek gelaten door de ander.
ik stuur liefde naar de diepste regionen van mijn lichaam.
Daar leeft mijn creativiteit, nieuwe ideeën om verder te gaan.
Zonder me overspoeld te voelen door het gedrag van een ander.
Daar is ruimte voor mezelf belangrijk, ruimte om te doen waarwoor ik hier ben.
Het geeft niet als ik dat af en toe vergeet.
Want ook dat hoort bij mijn leven.
Soms voel ik de behoefte om iets te veranderen aan mijn stijl van schilderen.
Dit schilderij is geïnspireerd door een oefening in het verkennen van het kubisme.
Ik vond het heerlijk om de vele facetten van haar lichaam een kleurtje te geven.
Liefde is als een beschermende mantel om mij heen
Dat is idee 87 uit mijn boek Heel Compleet.
Steeds dieper dringt tot mij door dat ik helemaal mag zijn hoe ik in al mijn menselijkheid ben.
Verdrietig, boos, jaloers, verontwaardigd, kritisch, onzeker, verlegen, bang om tekort te schieten naar de mensen om mij heen omdat ik denk dat ik niet aan hun verwachting voldoe…
Alles is goed.
De overtuiging dat ik anders zouden moeten zijn dan ik mij voel is zo diep ingegroefd…
Ik laat het idee van vandaag heerlijk tot mij doordringen en voel me opgelucht.
Het schilderen van Sea Goddess was een transformerend proces.
De zwanen op haar hoofd waren er vanaf het begin.
Behalve water kwam er ook het vuur van de slang.
En de nacht werd dag.