Ik was een beetje geirriteerd.
Plotseling zag ik wat ik aan het schilderen was: Wijsheid.
Een gevoel van wijsheid kwam over me heen.
Het was het antwoord op mijn frustratie.
Soms vraag ik mij af waarom ik veel met mijn vrouwelijkheid bezig ben.
De zachtheid van mijn lichaam, het sensuele, mijn verlangen naar meer romantiek, het uitdrukken van de vrouw in mijn schilderijen.
Het toelaten daarvan brengt mij altijd weer een stukje dichter bij mezelf, voorbij de mentale ideeën waarmee ik mezelf afrem.
Voorbij de schaamte die ik voel als ik het vrouwelijke te bloot weergeef.
Hieronder laat ik de oorspronkelijke versie van een schilderij zien
Het is een schilderij dat niet meer bestaat, omdat ik er overheen geschilderd heb.
De foto heb ik nog wel, dus ik kan haar prachtig laten afdrukken op plexiglas of aluminium.
In alle maten.
Mat of glanzend.
Ik durf er nu voor uit te komen dat ik haar schitterend vind.
Stuur me een email als je ook een afdruk wilt.
En van dit schilderij is het ook mogelijk om afdrukken te bestellen:
Dit schilderij heeft lang in een hoekje gestaan, want ik wist niet hoe ik de kleuren van de onderste helft kon laten harmoniëren met die van het bovenste deel
Kennelijk moest ik mijn menselijke kant nog meer afstemmen op mijn ‘hogere zelf’ voordat ik daartoe in staat was.
Het luisteren naar mijn diepere, hogere zelf en het belichamen daarvan, behoort tot mijn levenstaak, mijn bestemming.
Het uiltje op haar schouder en de vogel verschenen vanzelf.
Als ik een nieuw schilderij maak heb ik vantevoren geen plan.
Ik breng verf aan op het doek en zie wel wat er ontstaat.
De kleuren, vormen en ikzelf werken samen.
Ook al was ik deze keer verrast door het resultaat, ik herkende het wel.
Het drukt mijn behoefte uit om naar binnen te keren.
'Reflecting on the moon' is de naam van het schilderij.
Ik koester mijn melancholische zelf op deze rustige Zondag in augustus.
Een diepere stem laat zich horen op fluisterende toon.
Ik ben stil en hoop dat ze mijn verwelkoming hoort.
Ik wil ruimte geven aan haar en horen wat ze nodig heeft.
‘Dit is het’, zegt ze.
Het was warm in Spanje en 's middags bleef ik binnen om te schilderen.
Omdat is expressief schilder weet ik nooit precies wat het zal worden.
Ik begon met aardse kleuren, maar gedurende de week nam een krachtige energie het schilderproces over.
Het water, en de blauwe lucht die ik de hele dag zie, verschenen op het doek.
Dit is het resultaat.
Ze krijgt een plekje bij de ingang van het huis.
Ik verheug me erop om door haar verwelkomd te worden als ik hier volgende keer kom.
Dit is het schilderij dat ik eerst maakte.
Gelukkig heb ik een foto van haar gemaakt, voordat ik er overheen schilderde.
Ik ga haar laten afdrukken op doek, zodat ik haar dichtbij me kan hebben.
In de wachtkamer van een ‘chiropractor’ die af en toe mijn heup weer recht zet viel mijn blik op een lokale krant en het verbaasde me dat ik de letters zonder moeite kon lezen.
Ze waren groter en donkerder dan die van de landelijke krant waarop ik geabonneerd was.
Binnen een paar dagen had ik de abonnementen omgezet.
En nu zit ik met een kopje koffie te genieten van de gemoedelijke berichten die ik bijna zonder moeite kan lezen.
Ik voel ook hoe zwaar het was om alleen de koppen te volgen. Hoe ik mezelf daarvoor op mijn kop gaf, alsof ik ongeïnteresseerd en oppervlakkig was.
Het ontroert me…
Naarmate ik ouder word heb ik sneller het gevoel dat ik het druk heb.
Het verlangen naar stilte groeit.
Vandaag was een rustige dag met een programma dat ruimte liet om gewoon boodschappen te doen, koffie te drinken en te genieten van muziek die ik mooi vind.
En daarna, eindelijk, vond ik de vreugde om met een paar nieuwe schilderijen te beginnen.
Voor mijn denken is het schilderen niet zo belangrijk.
Maar mijn wezen verlangt ernaar om zich uit te drukken en in vrijheid verf te gebruiken.
Ik verwelkom deze creatieve kracht in mijzelf.
Het is een verlangen om mijn diepere drijfveren tot expressie te brengen, zoekend naar vorm.
Ik zit op het terrasje van mijn huis in Spanje.
De wind waait door mijn haren en ik luister naar het bulderen van de oceaan.
Zo’n prachtige plek van waaruit ik kan zien hoe groot de krachten zijn tussen de aanstormende golven en het zand van het strand.
Mijn lichaam geniet mee van het witte schuim van de branding.
De zon schijnt fel.
Ik voel me deel van het mysterie.
Het mysterie dat niet vast te leggen is in woorden of een plaatje.
Kennelijk hoef ik er alleen maar van te genieten.
Halverwege mijn boek Heel Compleet scheef ik over een brief aan het verlichte wezen in mezelf.
Ik ontdekte bij dat schrijven een hongerig wezen binnenin me dat steeds meer liefde wilde en dat ik mezelf daarover veroordeelde.
Inmiddels is me duidelijk dat liefde eeuwig is en dat we daardoor altijd de behoefte voelen aan de vervulling daarvan.
Onze verlangens mogen er zijn.
Die wijzen ons de weg.