Ik koester mijn melancholische zelf op deze rustige Zondag in augustus.
Een diepere stem laat zich horen op fluisterende toon.
Ik ben stil en hoop dat ze mijn verwelkoming hoort.
Ik wil ruimte geven aan haar en horen wat ze nodig heeft.
‘Dit is het’, zegt ze.
Het was warm in Spanje en 's middags bleef ik binnen om te schilderen.
Omdat is expressief schilder weet ik nooit precies wat het zal worden.
Ik begon met aardse kleuren, maar gedurende de week nam een krachtige energie het schilderproces over.
Het water, en de blauwe lucht die ik de hele dag zie, verschenen op het doek.
Dit is het resultaat.
Ze krijgt een plekje bij de ingang van het huis.
Ik verheug me erop om door haar verwelkomd te worden als ik hier volgende keer kom.
Dit is het schilderij dat ik eerst maakte.
Gelukkig heb ik een foto van haar gemaakt, voordat ik er overheen schilderde.
Ik ga haar laten afdrukken op doek, zodat ik haar dichtbij me kan hebben.
In de wachtkamer van een ‘chiropractor’ die af en toe mijn heup weer recht zet viel mijn blik op een lokale krant en het verbaasde me dat ik de letters zonder moeite kon lezen.
Ze waren groter en donkerder dan die van de landelijke krant waarop ik geabonneerd was.
Binnen een paar dagen had ik de abonnementen omgezet.
En nu zit ik met een kopje koffie te genieten van de gemoedelijke berichten die ik bijna zonder moeite kan lezen.
Ik voel ook hoe zwaar het was om alleen de koppen te volgen. Hoe ik mezelf daarvoor op mijn kop gaf, alsof ik ongeïnteresseerd en oppervlakkig was.
Het ontroert me…
Naarmate ik ouder word heb ik sneller het gevoel dat ik het druk heb.
Het verlangen naar stilte groeit.
Vandaag was een rustige dag met een programma dat ruimte liet om gewoon boodschappen te doen, koffie te drinken en te genieten van muziek die ik mooi vind.
En daarna, eindelijk, vond ik de vreugde om met een paar nieuwe schilderijen te beginnen.
Voor mijn denken is het schilderen niet zo belangrijk.
Maar mijn wezen verlangt ernaar om zich uit te drukken en in vrijheid verf te gebruiken.
Ik verwelkom deze creatieve kracht in mijzelf.
Het is een verlangen om mijn diepere drijfveren tot expressie te brengen, zoekend naar vorm.
Ik zit op het terrasje van mijn huis in Spanje.
De wind waait door mijn haren en ik luister naar het bulderen van de oceaan.
Zo’n prachtige plek van waaruit ik kan zien hoe groot de krachten zijn tussen de aanstormende golven en het zand van het strand.
Mijn lichaam geniet mee van het witte schuim van de branding.
De zon schijnt fel.
Ik voel me deel van het mysterie.
Het mysterie dat niet vast te leggen is in woorden of een plaatje.
Kennelijk hoef ik er alleen maar van te genieten.
Halverwege mijn boek Heel Compleet scheef ik over een brief aan het verlichte wezen in mezelf.
Ik ontdekte bij dat schrijven een hongerig wezen binnenin me dat steeds meer liefde wilde en dat ik mezelf daarover veroordeelde.
Inmiddels is me duidelijk dat liefde eeuwig is en dat we daardoor altijd de behoefte voelen aan de vervulling daarvan.
Onze verlangens mogen er zijn.
Die wijzen ons de weg.
Ik kijk naar de oceaan die krachtig brult
en vraag me af wie degene is die kijkt en dit leeft.
De oneindige lucht, voorbijvliegende vogels.
De aarde bij wie ik hoor, de rotsen.
Dit huis, zo vertrouwd na 20 jaar voor haar te zorgen, en zij voor mij.
Werd ik hiier naartoe geleid of koos ik?
Ik had me nooit een huis kunnen voorstellen dat zo overvloedig bij mij paste.
Iemand anders bouwde zijn droomhuis en liet het na aan mij.
Het wonder dat leven genoemd wordt, mijn denken begijpt er niets van.
Misschien hoeven we het niet te verklaren, op ieder moment kunnen we de volgende stap doen.
Ik zit heerlijk op de bank in de woonkamer van het huis waar ik al meer dan 50 jaar woon.
Rechts van me staan twee kaarsen en een Boeddhabeeldje.
Aan de andere kant heb ik uitzicht op de tuin.
Ik kijk graag naar de hoge, wuivende bomen bij de buren.
Nu het winter is kan ik daar door de takken heen de lucht zicn en voorbijvliegende vogels.
Wat voel ik me bevoorrecht met al deze vertrouwdheid om me heen!
En wat moet ik vaak denken aan mensen die het koud hebben en voor wie het oorlog is…
Die gedachten geven me soms het gevoel tekort te schieten.
Ik heb net een fleurige bos tulpen gekocht met een paar glittertjes erin voor de overgang naar het nieuwe jaar.
En mijmer over wat ik ons allen toewens.
Ik wens iedereen voorspoed toe, en vrede en veiligheid...
Het verlangen naar het mannelijke blijft een rol spelen in mijn leven.
Nu komt een man ook in dit tweeluik naar voren.
Ik geniet ervan als mijn innerlijk proces in het schilderen zichtbaar is.
Soms krijg ik daardoor meer helderheid over een thema.
Ik ben net terug van een reis naar Guatemala, waar ik een scholenproject heb bezocht dat opgestart is door Nederlanders.
Ook de fondsenwerving wordt in Nederland georganiseerd.
De naam van het project is Niños de Guatemala.
De drie scholen bevinden zich in de armste wijken van Antigua, waar veel analfabetisme is.
Het was fijn om te zien hoeveel enthousiasme er is op de scholen, hoewel er meer geld nodig is voor het verhogen van het niveau van het onderwijs in Engels.
Ik had het voorrecht om een schilderworkshop te mogen doen voor 30 moeders, onderwijzeressen en kinderen.
Alle deelnemers schilderden met passie en waren blij met het resultaat.