Gisteren bezocht ik een dag die gevuld was met lezingen van verschillende mensen over Dat wat onnoembaar is.
Het was alsof de sprekers ieder een luikje openden, en door hun eigen passie voor het onderwerp de toehoorders inspireerden.
Wat ik eruit meegenomen heb is nog niet zo duidelijk.
In ieder geval een vernieuwde interesse in dat wat voorbij leven en dood is, het mysterie van bewustzijn en schepping.
Ik wil dat altijd graag vertalen naar mijn eigen leven. Naar mijn eigen lichaam, mijn hart, mijn centrum, het energiewezen dat ik ben.
Ik besef eens te meer hoe belangrijk het is om eigenmachtigheid los te laten en open te staan voor het Nieuwe, op ieder moment.
Dat bestaat uit hele kleine dingen: het vogeltje zien dat druk bezig is op de stam van de boom, echt openstaan voor wat mijn echtgenoot of iemand anders mij wil vertellen, woorden vinden voor het ware in mezelf en die woorden hier delen.
Het is dus openstaan voor binnen en voor buiten.
Wat is nu dan waar voor mij?
Naarmate ik mijn innerlijke kracht toe-eigen voel ik mijzelf als een ruwe diamant die gepolijst wordt.
Als er een nieuw stukje opengaat komt dat er soms als een lavastroom uit. De keer daarna heb ik er meer grip op en kan ik mijn gevoelens op een meer gepolijste manier uiten.
Ik merk dat ik een vurig wezen ben, ook al voel ik tegelijkertijd meestal stilte en vrede. Een levendige dynamiek.