Toen ik mij vandaag afvroeg wat ik wilde schrijven hoorde ik het volgende:
Liefde is alomtegenwoordig om ons te begeleiden bij het proces van wedergeboorte waar we doorheen gaan.
De twijfels in ons hoofd kunnen we loslaten, want met ons verstand zullen we het nooit zeker weten.
Ons ware weten komt uit ons hart en alle afleiding die ons daar van buitenaf of van binnenuit vandaan haalt kunnen we achterlaten.
Gevoelens als angst, twijfel, oordeel, chaos staan als poortwachters bij de deur die de toegang tot ons ware zelf bewaakt.
De poort is open en het enige dat van ons gevraagd wordt is dat we daar rustig doorheengaan en ons openstellen voor het onbekende.
De tijd waarin zich zo’n proces afspeelt is altijd in het Nu.
Ik heb het gevoel dat ik naar Goede Vrijdag aan het toeleven ben.
Gelukkig hoef ik niet alleen naar de Mattheus Passion te luisteren, want ik heb ook die van Johannes, Markus en Lucas.
Wat heeft de man van Nazareth voor ons gedaan, dat wij de trilling daarvan 2000 jaar later nog kunnen voelen?
Voor mij is het bijzonder dat hij een vrouw had.
Maria Magdalena is voor mij een voorbeeld van het vrouwelijke en van de eenheid van het heilige en het aardse.
Ik geloof dat ik daar naartoe leef.
Die aspecten voel ik in mijzelf en de integratie daarvan is mijn roeping.
De duisternis in mijzelf en het licht.
De warmte van het leven en de kou van de dood.
Aanvaarding, loslaten.
Wir setzen uns mit Tränen nieder…