Gisteren vroeg je: “Hoeveel langer blijf ik hier nog?”
Mijn antwoord was: “Tot je dood gaat”.
“Ik wil deelnemen aan het leven”, zei je.
Ik hoorde het spreken van je geest.
Die is eeuwig jong en kan haar weg niet vinden in het huis voor oudere mensen waar je woont.
“Het verlangen van je geest houdt je hier op aarde, dichtbij me, zelfs nu je mentale mogelijkheden afnemen en je lichaam het moeilijk heeft.”
Ik hoor je wens om te leven, ongeacht de uitdagingen daarvan.
Het is me nu duidelijk dat we niet beperkt zijn tot ons lichaam, we zijn vrij.
Wie zijn we?