Naarmate ik ouder word heb ik sneller het gevoel dat ik het druk heb.
Het verlangen naar stilte groeit.
Vandaag was een rustige dag met een programma dat ruimte liet om gewoon boodschappen te doen, koffie te drinken en te genieten van muziek die ik mooi vind.
En daarna, eindelijk, vond ik de vreugde om met een paar nieuwe schilderijen te beginnen.
Voor mijn denken is het schilderen niet zo belangrijk.
Maar mijn wezen verlangt ernaar om zich uit te drukken en in vrijheid verf te gebruiken.
Ik verwelkom deze creatieve kracht in mijzelf.
Het is een verlangen om mijn diepere drijfveren tot expressie te brengen, zoekend naar vorm.
Ik zit op het terrasje van mijn huis in Spanje.
De wind waait door mijn haren en ik luister naar het bulderen van de oceaan.
Zo’n prachtige plek van waaruit ik kan zien hoe groot de krachten zijn tussen de aanstormende golven en het zand van het strand.
Mijn lichaam geniet mee van het witte schuim van de branding.
De zon schijnt fel.
Ik voel me deel van het mysterie.
Het mysterie dat niet vast te leggen is in woorden of een plaatje.
Kennelijk hoef ik er alleen maar van te genieten.