Dagboek van Joos

25-05-2010

Overgang

Tijdens de lange vliegreis naar de Verenigde Staten merk ik dat ik behalve mijn gloednieuwe rode koffer ook mijn emotionele baggage heb meegenomen, mijn reactie op de mensen thuis.
In de hotelkamer met uitzicht op de heuvels van New Mexico ben ik, door de acht uur tijdverschil, midden in de nacht klaarwakker.
Het kost heel wat vindingrijkheid om die uren op een prettige manier door te komen.
Pen en papier helpen daarbij.
Ik mediteer een beetje en probeer met een zo leeg mogelijk hoofd mijn moeite om werkelijk hier te zijn te analyseren.
Als ik een tekening maak van het probleem blijkt dat het te maken heeft met een gevoel van pure chaos.
Gelukkig is het nu duidelijk dat ik daar iets mee moet.
Ik teken een gewijde ruimte met alleen mij erin en een brandende kaars.
Het helpt.

06-05-2010

Gesprek met de rots

Zittend naast de grote rots die ons terras beschermt tegen de wind besluit ik de rots te vragen tegen mij te praten.
Ik hoor gekwinkeleer van vogels, het geluid van de branding van de oceaan, maar de rots zwijgt.
Zij heeft zich afgesloten in zwijgen, en ik heb het gevoel dat zij mijn integriteit aan de orde stelt.
Om te schrijven over wat de rots mij te zeggen heeft is een diepere integriteit nodig.
Ik stem mij weer af en luister.
Nog nooit heb ik met mijn oor zo dicht bij de rots gezeten.
Ik had de moed opgegeven ooit te kunnen luisteren naar wat de rots me te zeggen heeft.
De rots heeft alles al meegemaakt.
Ooit was zij een plaat in de aarde en nu staat zij bijna vertikaal.
Van grond onder onze voeten is zij dus tot beschermer van ons huis geworden.
Zij is zo mooi.
Dat wil ik graag tegen de rots zeggen.
De warmte van de zon van de dag straalt nog van haar af.
Ik hoor een toon met de toonhoogte van insecten. Het kan de weerkaatsing van het geluid van de zee tegen de rots zijn, maar ook iets nieuws.
Iets wat de rots mij zelf wil zeggen.
Ik voel mijn eigen kleine ik bij dit grootse wonder van een rots.
Tussendoor merk ik ook mijn opportunisme als mens die hier een verhaal van wil maken.
Dat opportunisme staat tussen ons in.
Ik voel dat het nodig is om te groeien in liefde om het vertrouwen van de rots waardig te zijn.
Kennelijk vertolkt de rots het gevoel van uitbuiting van de aarde door de mens.
Het gevoel dat we de aarde als vanzelfsprekend hebben behandeld, zonder ware aandacht.
Ik zou de rots willen vragen mij en de mensheid te vergeven, maar tegelijkertijd weet ik dat er voor mij nog een weg te gaan is om het vertrouwen van de rots waardig te zijn.
Het begin is gemaakt.

04-05-2010

De stroom volgen

Soms geeft het leven een duwtje.
Deze keer is het een hele zet.
Wat is er aan de hand?
Voor mijn opleiding bij de Mystery school van Lynn Andrews is er twee keer vier dagen per jaar een verblijf in de V.S. gepland.
Ik had dat totaal naast me neer gezet.
Redenen genoeg om niet te gaan: Twee keer per jaar naar de V.S. is veel te luxe, thuis kan ik niet gemist worden, de tenniscompetitie.
De inschrijfdatum van 14 april was allang voorbij.
Een paar dagen geleden kreeg ik de kriebels. Ik kon er niet omheen. Mijn binnenste wilde er bij zijn.
Binnen twee dagen was alles geregeld.
Ik ga.