Een grote spin zat op de muur vanmorgen.
Wat kon ik doen, behalve om hulp vragen om hem te verwijderen zoals ik altijd daarom vroeg?
Er was niemand in de buurt.
Ik moest mijn eigen oplossing vinden.
Met een handdoek uit de keuken nodigde ik de spin uit om erop te gaan zitten.
Vertrouwen brengend, zodat hij zich durfde overgeven aan mijn handen.
Zonlicht scheen door de deur die ik net geopend had.
Buiten aangekomen liet ik hem los.
De spin viel uit mijn handen, naar zijn vrijheid.
Ineens voelde ik dezelfde zachtmoedigheid waarmee mijn echtgenoot dat altijd deed, en miste hem zeer.
En was gewaar dat zijn zachtmoedigheid voor de natuur bij me was gebleven.