Soms voel ik me als een regenboog.
Aan de ene kant weids, groots, rustig, en tegelijkertijd met tegenstellingen binnen mijzelf. Die ervaar ik als een soort weerstand tegen wat het leven biedt, een innerlijk gevecht van mijn kleine wil tegen wat er gebeurt. Een soort - o nee, dat niet- en een -ja, dat wil ik-. Het is mijn neurose in volle glorie die ik dan ineens waar kan nemen. De regen en de zon tegelijkertijd, met een prachtige boog van kleuren.
Ik laat het allemaal bestaan.
Gisteren was de onrust was sterker dan het grootse, weidse, rustige. Gelukkig zag ik op het juiste moment een artikel met het woordje ‘mindfulness’ erin. Dat woord alleen al wees me de weg eruit.
Ik hoef alleen maar het Leven te aanvaarden om weer rustig te worden.
Ik voel dan dat de weg door het leven een dans is met alle kleuren van de regenboog.
Ik merk dat het belangrijk is mijn leven zo te organiseren dat de mannelijke hartenergie een vorm krijgt naast de vrij vloeiende vrouwelijke hartenergie.
Zo knaagt de behoefte aan ruimte en tijd voor mezelf net zolang aan me tot ik werkelijk iets met die behoefte gedaan heb door er een vorm voor te zoeken in de werkelijkheid.
De rechterkant van mijn lichaam komt daardoor meer op stroom en ik merk dat mijn geest rustiger is na het aanbrengen van een nieuwe structuur in de planning van mijn leven.
Het is een verandering die aan de ene kant klein lijkt en die tegelijkertijd van groot belang is.