Wat zal ik schrijven?
Over mijn vervulling bij de Mystery school?
Over mijn sjamanenkant die de ruimte krijgt?
Over mijn artistieke gaven die langzaam maar zeker bevrijd worden?
Zal ik schrijven over mijn vreugde bij het zien, horen, voelen, ruiken van de oceaan?
Of over mijn geluk over de ontdekking dat mijn wonden en problemen slechts een klein stukje van het grote geheel zijn?
Sterker nog, ze verlenen rijkdom aan het geheel van wie ik ben, want ik zou de ander niet kunnen aanvoelen, steunen, als ik mijn eigen onmogelijkheden niet zou kennen.
Ik hoor de oceaan in haar ritmische eeuwigdurende bewegen, het pruttelen van de koffie…
Het leven is goed.
De stilte van de planten, van de bomen, is de stilte van mijn diepste kern.
Laat me daarnaar terugkeren.