De kortste dag van het jaar is voorbij en daarmee wordt het ook weer lichter.
Ik heb het gevoel dat er aan twee kanten aan me getrokken wordt.
Aan één kant is er besef van een hoger bewustzijn dat nu voor ieder die zoekt aanwezig is.
Dat betekent tegelijkertijd dat al het oude dat we nog niet in onszelf opgelost hebben zich in alle hevigheid aandient.
Het voelt als het aanraken en oplossen van de duisterste plekjes in mezelf.
Het is alsof de duisternis zoekt naar manieren om me daar te houden.
Ik klik één van de ideeën uit Heel compleet aan op mijn website en vind idee 87:
Liefde is als een beschermende mantel om mij heen.
Met deze gedachte kan ik weer verder.
Ik weet niet hoe het voor anderen is, de eenzaamheid brengt mij in evenwicht.
Terugkeren naar de stilte laadt mijn batterij weer op.
Hier, dicht bij de oceaan, omgeven door de wildernis van de natuur, voel ik mij het meest op mijn gemak. Tot in diepe lagen van mijn wezen.
Hier kan ik voelen dat mijn wezen ook wild is, ongetemd en toch geordend. Net als de oceaan die hier met haar golven zo wild en ordelijk, zo eindeloos levend, komt aanrollen.
De geuren, de geluiden, de eindeloze vergezichten brengen me voorbij de horizon van de maatschappij. Hier kan ik datgene afschudden wat me steeds zo doet aanpassen. Hier heb ik het gevoel dat ik voor niemand hoef te zorgen, ook al zijn de huishoudelijke taken dezelfde als anders.
Waarom schrijf ik dan? Waarom wil ik dit toch aan anderen laten weten?
Het heeft met zingeving te maken. Alsof mijn leven pas zin heeft als ik het met anderen deel.
Een stem vanuit mijn binnenste schreeuwt: Kijk toch eens, wordt toch eens even stil. Kom wat dichterbij om deze heiligheid van de natuur met mij te vieren.
Schrijven is op dit moment de enige manier om dit aan anderen te vertellen zonder de stilte meteen te laten verstoren door alledaagse beslommeringen waardoor we niet meer zien, voelen, ruiken, weten.
Daarom schrijf ik.
Het stormt en regent bij ons in Spanje.
De golven van de oceaan komen wild aanrollen.
De lucht is grijs.
Het mooiste moment van de dag is de schemering. We steken dan de lichten en kaarsen aan, en een groot houtvuur.
Muziek van flamenco piano herinnert me aan de wildheid en de warmte van mijn ziel.
De symboliek gaat verder dan ik met deze woorden kan weergeven.
Ik zal het toch proberen:
Laten we het innerlijk vuur brandend te houden, ook al stormt en regent het om ons heen.
Gedurende deze donkere dagen in december is de neiging om mijn aandacht naar binnen te richten groot. Ik voel dat daar mijn grootste schat ligt.
Mijn lichaam heeft het zwaar. Alsof ik door een groot schoonmaakproces ga.
Door rustig te leven en naar binnen te keren kan de creativiteit ruimte krijgen.
Ik voel hoe belangrijk het is om van binnen naar buiten te leven in plaats van te leven vanuit de reactie op wat er gebeurt.
Dit gevoel wil ik graag delen.
Hier ben ik.
Gisteren was ik op een Tzolkin bijeenkomst.
Degenen die de dag organiseerden hadden van beide kandidaten voor de presidentsverkiezingen van de Verenigde Staten de kin, de plaats in de Tzolkin, uitgerekend.
Voor beide kandidaten kwamen ze uit op hetzelfde (uit 260 mogelijkheden): Rode hemelwandelaar op toon 4.
Eén van de betekenissen van Rode hemelwandelaar is moed. De moed om belangrijke beslissingen te nemen, de moed van de liefde.
Toon 4 staat voor het fundament, de maat, de orde.
Ik heb het gevoel dat de dag aanbreekt na een lange nacht.
Vanochtend besefte ik voor het eerst dat José Arguelles, in zijn boek De Factor Maya, de 26 energiepunten in het lichaam galactische activatiepunten noemt.
We kunnen door het aanraken van de punten dus leren hoe we mee kunnen resoneren met het grote geheel, met onze aanwezigheid.
Ik ben op reis naar mijn Amerikaanse "familie".
50 jaar geleden maakte ik als 18-jarige een jaar deel uit van hun gezin.
Komend weekend is er een reunie van de High School klas van toen.
Het jaar in de V.S. heeft een grote invloed op mijn leven gehad.
Na een lange vlucht over de oceaan is er een tussenstop van drie uur in Memphis, Tennessee. Door het tijdsverschil van zeven uur met Nederland is het voor mij diep in de nacht.
Ik voel me moe en verloren. Het boek dat ik bij me heb kan me niet meer boeien.
In een boekwinkel sla ik Eckhart Tolle's boek Een nieuwe Aarde open en lees: "Onze relatie tot het Nu bepaalt onze relatie tot het leven".
Ineens besef ik dat mijn relatie tot het Nu op dit moment allerbelabberdst is.
Dit besef brengt me terug naar een opening om het anders te doen.
Mijn energie komt terug. Ik kan mijn aanwezigheid weer voelen.
De angst of ik het deze reis wel zal redden vervliegt.
Mijn interesse in het leven komt terug.
Ik loop door, bekijk nog wat andere boeken en vind het boek "Life after Death" van Deepak Chopra, een thema dat me mateloos kan boeien, op dit moment, in deze fase van mijn leven.
Hoe mooi kan het leven zijn als we ons openstellen voor wat het ons op ieder moment te bieden heeft!
We zijn in Spanje.
Het zijn de laatste dagen dat we vóór het ontbijt in de oceaan kunnen zwemmen. Binnenkort zullen we het zo ’s morgens vroeg wel te donker en te koud vinden.
Maar wat is het heerlijk!
Het roze licht van de zon die net opkomt, de kalme zee, de meeuwen die in groepjes boven ons vliegen. Soms duikt er één in het water. Hij hapt naar een vis in het water waarin ik zwem.
Ik voel dat we dit water, deze lucht, deze aarde delen met alle andere levende schepsels.
Even ben ik vergeten dat ik zwem. Het beeld van de onder water duikende zeemeeuw heeft me enige ogenblikken doen opgaan in het grote geheel.
Ik merk dat het van belang is iedere afhankelijkheid van mijn omgeving los te laten en werkelijk van binnenuit te gaan leven.
Ik herinner me er regelmatig aan dat ik op mijzelf kan vertrouwen.
Het is een gevoel in mijn hart waar ik steeds naar terugkeer, een lijfelijk gevoel.
Mooi en rustgevend is dat.
Het liefst willen mijn ogen ronddwalen in de uitgestrektheid van de oneindige horizon, daar waar de oceaan en de hemel elkaar raken. Ze willen niet verstoord worden door de vastheid van bekende objecten.
Daardoor moeten de ramen in huis het ontgelden. Op ieder streepje dat het uitzicht in de weg staat wordt afkeurend gereageerd.
Gisteren zat ik te schilderen, als je mijn onzekere poging in die richting zo mag noemen. Het raam dat mij scheidde van de oceaan was nogal vuil.
Hoewel het onderwerp van mijn inspanning tot schilderen niets met de oceaan te maken had wisten mijn ogen niet waar ze moesten kijken en ben ik eerst maar de ramen gaan zemen.
Tot grote tevredenheid van degene die kijkt.
Bij iedere groei die ik doormaak hoort een nieuwe vorm van integriteit.
Alsof de oude huid te krap wordt en net zo lang jeukt en kriebelt totdat mijn nieuwe standpunt duidelijk is. Een standpunt dat overeenkomt met de diepste gevoelens binnenin mij.
Het heeft te maken met het diep in mijzelf steeds overweldigd voelen door wat er gebeurt in de wereld om mij heen.
Totdat…, ja, totdat ik zie dat ik een eigen standpunt mag hebben en verwoorden.
Het is alsof ik daartoe uitgedaagd wordt door situaties die zich voordoen.
Door de stem binnenin mijn hart steeds te horen en te voelen leer ik meer in overeenstemming met haar te gaan leven.
Een enorme kracht maakt zich vrij.
Het is een kracht van vrede.