Ik besef dat iedere deur die ik open mij leidt naar tientallen andere deuren die opengaan.
Mijn geest geniet daarvan en wordt steeds levendiger, in volle verwondering over de eindeloze mogelijkheden.
Van die openheid kan ik genieten, proeven, op ieder moment, in contact met mijn onbegrensde omgeving, met mijn kopje koffie, met het toetsenbord van de laptop, schrijvend voor mezelf en voor jou.
Daarin ontspannen is aanwezig zijn, steeds dieper.
Een vlinder drinkt de nectar van de vlinderboom, koningsblauw is de hortensia, kinderstemmen op de achtergrond, een pluisje zweeft in de wind.
Zo is het leven goed.
Daarvan steeds meer met anderen delen maakt me blij.
Ik kan me er druk over maken,
zorgen maken,
moeilijk over doen,
maar het is allemaal verspilde energie,
tenminste,
het is me eindelijk duidelijk
dat de controle willen hebben over hoe het zal gaan
nergens toe dient.
We weten nooit hoe het zal gaan.
Het enige wat ik kan doen
is me openen voor liefde.
Dan is liefde bij
hoe het zal gaan.
Uiteindelijk gaat het om wie ik Ben en wie jij Bent.
Niemand kan ons vertellen wat dat is.
Als ik er mag zijn kan ik zijn zonder mezelf in allerlei bochten te wringen.
Zo mag jij er ook zijn.
Niet omdat ik dat zeg, maar omdat het je geboorterecht is.
Dit, gewoon zijn.
Het is vandaag de dag van de zonnewende, de dag waarop de zon aan zijn weg terug begint in de richting van de evenaar.
Ik kan dat zien omdat hij ondergaat op het meest Noordelijke punt, achter een landtong in de oceaan.
Vanaf morgen is de zonsondergang iedere dag weer een beetje meer in de richting van het Zuiden.
Totdat hij midden in de winter het meest Zuidelijke punt bereikt.
Op deze dag van de zonnewende besef ik dat ik kan schrijven over waar ik mee bezig ben.
Met een internationale groep, onder leiding van Marc Gafni, creëren we een veld van liefde.
Je kunt je daar met je gevoel zo op aansluiten.
Voor mijn gevoel het is de verbinding met al wat leeft.
Het is de verbinding met de liefdevolle, intelligente energie die in alles aanwezig is.
Met ons denken hebben we ons er van afgescheiden.
Het geeft me een gevoel van intimiteit, zonder dat ik precies weet waarmee.
Ik vraag mijn hart: 'Duurt dit nog lang?'
Of: 'Gaat dit gauw voorbij?'
Mijn hart antwoordt: 'Het is de oefening om rust en kalmte te ervaren, ongeacht de omstandigheden van je levan'.
Daar kan ik mee door.
Ik volg een “Unique Self Course” bij Marc Gafni.
Het is mijn tweede natuur geworden om van binnen een beetje te verdwijnen en Marc Gafni benadrukt juist het belang van de unieke aanwezigheid van ieder van ons.
Mijn binnenste is er heel blij mee, want mijn essentie voelt zich uitgenodigd om meer naar buiten te treden.
Eén van de oefeningen is om van binnen steeds “Ja” te zeggen bij wat er zowel in mezelf als buiten me gebeurt.
Dit “Ja” geldt zowel voor positieve ervaringen als voor negatieve.
Dus ook als ik mijn sleutel kwijt ben, of als ik mij boos voel, zeg ik zachtjes Ja.
In het begin was het of de kurk van een beerput werd opengetrokken en kwam er veel verdriet en boosheid naar boven waar ik een verrukkelijk Ja tegen zei.
Nu is dat tot rust gekomen.
Overal Ja tegen zeggen betekent niet dat je het met alles eens bent.
Het effect is meer dat je eigen energie, precies zoals die is, omhoog komt en er mag zijn.
Na een paar dagen ervaar ik een grote behoefte om terug te keren naar innerlijke stilte.
Ik zeg Ja tegen innerlijke stilte, steeds weer Ja...
Vandaag is het de equinox, de dag waarop de zon precies boven de evenaar staat.
Men zegt dat er op deze dag een speciale energie is om onze voornemens in werkelijkheid om te zetten.
Voor mij geldt dat ik de moed wil vinden om vanuit een andere laag in mijzelf te schrijven en mij te uiten.
Ik voeg de daad bij het woord:
Moge de wildheid van onze Geest ons aanraken
en onze lichamen bewegen,
opdat we de eenheid ervaren,
zoals een vlucht vogels die,
geleid door de Ene hand,
haar weg kent over oceanen en velden.
Dat we vreugde mogen vinden in elkaars aanwezigheid
als we het liefdesspel spelen.
Dat we de intimiteit mogen voelen die ons diepste verlangen is
en onze diepste bestemming.
Moge ons verlangen vervuld worden.
Iedere moeder weet dat aan de wortel van haar zelfopoffering liefde ligt.
Liefde voor haar kind, haar man, haar vriend.
Ze is bereid om haar eigen LEVEN opzij te zetten, als de ander het geluk maar vindt dat zij zelf nog niet kent.
Dit patroon heeft ze geleerd van haar moeder en van de moeders die aan haar moeder vooraf gingen.
Als ze niet oplet dan geeft ze het patroon weer door, met alle verwarring die daarbij hoort en met het tekort aan basis in zichzelf.
Dit verwijdert haar nog verder van wie ze ten diepste is.
In het midden van die verwarring ligt de kiem van de liefde die daar verborgen is.
Daar ligt het leven dat steeds opnieuw geboren wordt en kunnen we ook de deur vinden die de opening is naar heelheid en vervulling.
De basis voor de liefde en voor ons leven kunnen we vinden in ons lichaam, in onze vrouwelijkheid/ mannelijkheid.
In de diepste delen die soms met zoveel schaamte en afschuw en vernedering bedekt zijn dat ik er nauwelijks over durf te schrijven.
De liefde van ons hart mag dus stromen naar de diepste delen van ons lichaam.
We mogen weer leren genieten van onszelf.
Na wat ik gisteren schreef nog dit:
…en dan weten we in ons hart welke richting we willen volgen…
Nu 21 december voorbij is merk ik dat de onrust te maken had met de geboorte van het vrouwelijk bewustzijn.
Steeds duidelijker zullen we kunnen ervaren wat er bedoeld wordt als we over de vrouwelijke manier van zijn praten.
Wat hebben we een lange training ondergaan om te leren de valkuilen van het verstrikt raken in de conflicten van de dualiteit te omzeilen!
Want zodra we ons ergens tegen verzetten, creëren we hetzelfde opnieuw.
Er is een intelligentie die oneindig veel groter is dan ons kleine verstand.
We kunnen onze zorgelijke gedachten aan die intelligentie toevertrouwen en ervan uitgaan dat het leven een oplossing zal zoeken die we zelf op dit moment nog niet kunnen verzinnen.
Dat vraagt om overgave.
Het leven stroomt dan eindeloos door ons heen.
Dat Leven is altijd hier.