Toen we op aarde kwamen moesten we door een heel klein gaatje.
Als ik nu met de tijd geconfronteerd word dan heb ik nog steeds de neiging in elkaar te krimpen en zo mijn geest uit mijn lichaam te duwen.
Dat voelt als haast hebben, ook al heb ik alle tijd.
Ik ben aan het leren in de rust en de warmte te blijven die ik voel voordat de gedachte aan tijd in me opkomt.
Ik merk dat ik veel bezig ben met het accepteren van mijn schaduw.
Onze schaduw is niet onze slechte kant, maar het is dat deel van ons dat door onze geschiedenis, door de maatschappij, door de cultuur, in de verdrukking is gekomen en zich daardoor op een verwrongen manier aandient en uitdrukt.
Het is dat deel van ons dat erom vraagt liefgehad en omarmd te worden op een onvoorwaardelijke manier, zodat we steeds voller ons unieke zelf kunnen gaan leven.
Nu ik meer tijd voor mezelf heb voel ik de wens om weer met mensen te werken, op een nieuwe manier.
Ik vraag aan de Ongeziene wat de hoogste droom is die verwezenlijkt wil worden en wacht in stilte op antwoord.
Ik ben verrast door de woorden die in mij opkomen.
De eenvoud ervan verbaast me:
De inhoud van je hoogste droom wordt door jou bepaald.
Wij geven de energie en de kracht om je droom te verwezenlijken.
Het is altijd weer verrassend om te horen dat ik het zelf ben die beslist.
Als ik mezelf afvraag wat ik wil dan weet ik het wel: Ik wil graag een dag in de week consulten geven aan mensen die een nieuw perspectief willen vinden voor een gebied in hun leven waar ze het gevoel hebben vast te lopen.
Ik voel blijdschap over de beslissing en heb meer duidelijkheid over de richting die ik wil gaan.
Ik ben een weefsel aan het maken.
Ik weef met draden van nederigheid rond mijn tekortkomingen.
Bij iedere draad die ik weef laat ik mijn neiging tot perfectie los.
De vrijheid die ontstaat is de nectar die er doorheen stroomt.
Gaten ontstaan in het weefsel en bobbels en losse uiteinden die niet afgehecht zijn.
Ik maak er een potje van en geniet ervan om los te laten.
Op het bureaublad van mijn computer staat een tekst:
Vrijheid is de dienaar van liefde.
Liefde is een facet van vrijheid.
Ik heb die woorden ergens gelezen en ze raken me diep.
Ze raken me zo diep dat mijn verstand ze niet helemaal begrijpt, maar mijn gevoel wel.
Ik laat de tekst dus nog maar een poosje op mijn bureaublad staan.
Ik zegen mijn menselijkheid.
Ik zegen de fouten die ik maak, de angst die ik soms voel.
Ik houd ervan mens te zijn, onvolmaakt.
Ik zegen de ik die het niet verdient om veroordeeld te worden.
Niet in het minst.
Moge zij in grote uitbundigheid leven.
Niet gebonden aan wetten, aan regels over hoe zij moet zijn, hoe zij zich zou moeten gedragen.
Niet gebonden aan wat ze fout zou hebben gedaan.
Ik houd van mijn menselijkheid.
Als we ons zelf willen ervaren dan hoeven we niet ons denken te stoppen, maar de reactie op ons denken.
De interpretatie van wat er in ons omhoogkomt.
We houden dan op aan onze gedachten een eigen leven te toe te kennen en keren terug naar de openheid van een stillere staat van zijn.
Voor mij is dat net zoiets als het gevoel dat ik ervaar wanneer ik zeg: 'Uw wil geschiede'.
Als ik vreugde vraag wat zij wil, dan vertragen mijn bewegingen.
Ik laat me dan niet meer opjagen door wat ik denk te moeten doen.
Ik begin te genieten van een langzame stroom en krijg tijd om me te laten aanraken door wat er dan ook maar gebeurt.
Als ik vreugde vraag wat zij wil, dan weet ik welke kleuren ik wil dragen en hoe ik schoonheid kan ervaren.
Als ik vreugde vraag wat zij wil.
Door voornamelijk te vertrouwen op mijn gevoel en door zo min mogelijk drama te maken in mijn denken lukt het me om niet gevangen te raken in mijn oordeel over wat er gebeurt.
Mijn denken heeft de neiging situaties langer vast te houden dan goed is voor mijn zijn. Dat is nu overduidelijk.
Door steeds maar weer los te laten, te vertrouwen, en te genieten van al het goede dat er op ieder moment is blijf ik in verbinding met het voortdurende zijn dat voorbij conflicten is.
De gebeurtenissen zijn dan niet meer dan ervaringen.
Zij vormen het decor van het toneelstuk dat zich op ieder moment afspeelt.
Door los te laten blijf ik niet steken in oudere versies van het spektakel.
Ik ga dan mee met de stroom.
In de stilte levend kom ik vooral mijn temperament tegen.
Die kanten van mijzelf die ik een mensenleven lang niet heb willen zien, niet heb willen ervaren.
Ik laat ze nu zijn, in het vertrouwen dat de ongepolijste randjes vanzelf samensmelten tot een stevige kern in de stille eeuwige ruimte.