Ik heb de indruk dat het leven ons steeds meer energie stuurt, waardoor het lijkt of ons bootje steeds hogere golven aan het trotseren is.
Door steeds terug te keren naar de stilte vanbinnen lukt het om het evenwicht te bewaren en daarin de moed te vinden om trouw te zijn aan wie ik ben.
Dat is de uitdaging die het leven ons stelt.
Ik leef graag in de stilte.
Soms wordt de stilte van het zijn verstoord door het leven zelf.
Dan is het nodig dat ik mijn intuïtie volg en vertrouw op leiding.
Vaak maakt mijn intuïtie zich kenbaar op een ongemakkelijke manier.
Ik raak dan geïrriteerd, voel me boos of verdrietig en verlies de harmonie met mijzelf.
Door te onderzoeken wat de ware boodschap is achter mijn gevoelens en door de moed te hebben mij te laten leiden, lost de verstoring van het evenwicht op.
Ik merk dat ik het juiste gedaan heb als de puzzelstukjes weer op hun plaats vallen.
Na zo’n onderbreking merk ik vaak dat de wrijving een opening gemaakt heeft naar innerlijke kracht.
Op zo’n moment keer ik weer terug naar mijn leven in de stilte.
Moge ik mij vol vertrouwen en op mijn gemak voelen, zelfs in de meest absurde situaties.
Moge harmonie mijn leven vullen.
Moge ik mijn waarheid kennen en overeenkomstig leven, ook wanneer zij door anderen ontkend wordt.
Moge ik in vrede leven, zelfs wanneer er oorlog om mij heen is.
Moge ik aanwezig zijn voor diegenen die mij nodig hebben in hun problemen.
Moge ik meestromen met de rivier van het leven in plaats van te vechten met de belemmeringen.
Moge ik schoonheid zien, ook wanneer zij bedekt is met een korst van oordeel.
O, moge ik Uw genade voelen wanneer ik niet begrepen word.
Moge ik ervaren dat Uw geest mijn lichaam raakt, zelfs op de vreemdste plaatsen.
Moge dit in mijn leven de voorrang krijgen op alles wat gebeurt.
En moge het schijnsel hiervan door het tapijt van leven stralen dat wij met zijn allen samen weven.
O ja, moge dit zijn.
Soms, als ik iets lees, dan komt er een woord of een zin met een verhoogde intensiteit binnen.
Deze keer was het een zinnetje dat ik las van een Spaanse dichter. Hij schreef: 'No te rindas, no cedas'.
De woorden betekenen zoiets als: geef niet toe, sta je plaats niet af.
De woorden gingen rechtstreeks mijn hart binnen en hoewel ze in tegenspraak zijn met de overgave en de openheid die ik meestal nastreef geven ze een kracht die eerder ontbrak.
Een soort fierheid die mij daarvoor onbekend was.
No te rindas, no cedas.
Ons onbewuste kent de negatieve vorm niet en ik voel dat deze woorden op de drempel staan tussen overgave en niet-overgave.
Eigenlijk betekenen ze: Geef niet op, wat er ook gebeurt.
Ik merk bij mijzelf nog steeds de neiging om mijn angst voor verandering toe te schrijven aan mijn omstandigheden.
Als ik dat doe dan wordt het ongemak groter omdat oude patronen geactiveerd worden.
Ik ga dan leven in die patronen en verwijder me van het voortdurende punt van wording dat ik ben.
Ook als ik vlucht in angst voor de toekomst dan ben ik niet meer bij wat er nu is en wie ik nu ben.
Alle signalen wijzen mij naar dat ene punt dat geen punt is maar een poort naar wie ik ben.
Het oog van de naald is dan een wijde doorgang waarin ik scheppend aanwezig ben.
Vanaf vandaag is mijn boek Spelen met de Levensenergie ook in het Engels verkrijgbaar.
Ik was er nog niet toe gekomen om de Engelse tekst uit te geven, maar met de juiste hulp is het gelukt.
Het is een mooi formaat, A4. Daardoor is het heel handzaam.
Nu zijn we bezig met de Spaanse versie van Heel compleet.
Ook die tekst had ik al jaren geleden vertaald, maar nog niet uitgegeven.
Daarna is de set van drie boeken in drie talen compleet.
Laten we de stilte binnengaan en de verhalen in ons hoofd over wat er allemaal fout kan gaan loslaten.
Laten we de stilte binnengaan en vertrouwen op de goede uitkomst.
Laten we de stilte binnengaan en elkaar daar bij de hand nemen.
Totdat het licht wordt.
Laten we de stilte binnengaan.
Laten we op de eerste dag van het nieuwe jaar vieren dat er een cyclus afgerond wordt en dat er vensters openen naar een gebied dat nog niet eerder in kaart is gebracht.
Door onze aandacht naar ons hart te brengen en te richten op een waarde zoals vreugde, tederheid, humor, vrede, vrijheid, wijsheid, integriteit, helpen we onszelf, de aarde en de mensen die hier wonen om de overgang te maken naar een nieuwe vorm.
We zijn medescheppers.
Op 1 januari 2012 zullen er veel mensen deelnemen aan een golf van vrede voor het hoogste goed voor iedereen.
We kunnen ons daarmee verbinden.
We zijn niet alleen ontvangers van energie, maar ook zenders.
Ik merk op deze dag van de zonnewende dat van alles aan het licht komt wat nog niet in overeenstemming is met mijn hoogste zijn.
Door af te stemmen en te resoneren met een veld van schoonheid, welbevinden en zachtmoedigheid open ik mijn hart voor de wedergeboorte van het licht.
Het lichtje in mijn hart wil vrede op aarde voor alle mensen.
Ik geef mij daar zachtjes aan over.
De wereld is naar iets groots aan het toewerken, ook al lezen we in de krant juist de donkere randen daarvan.
Een nieuw bewustzijn wordt geboren, een bewustzijn waar we, ieder op onze eigen unieke manier, op kunnen aansluiten.
Ons denken kan het allemaal niet zo goed volgen, dat hoeft ook niet, want de ware verandering wordt doorgegeven via het gevoel in ons hart.
We voelen of iets waar is, en of iets geschikt is voor ons of juist niet.
Ik merk dat het belangrijk is mijzelf te ervaren, en te ontspannen in een soort sappig genieten van mijn lichaam.
Naarmate we helder aangeven wat we willen zal dit nieuwe bewustzijn ons bijstaan en ondersteunen.
Zo naderen we en worden we benaderd vanuit het onzichtbare eeuwige.
Loslaten en ons toevertrouwen zijn belangrijke thema's.
Het is een overgave aan het onbekende dat al klaarligt om door ons geleefd te worden.