Soms geeft het leven een duwtje.
Deze keer is het een hele zet.
Wat is er aan de hand?
Voor mijn opleiding bij de Mystery school van Lynn Andrews is er twee keer vier dagen per jaar een verblijf in de V.S. gepland.
Ik had dat totaal naast me neer gezet.
Redenen genoeg om niet te gaan: Twee keer per jaar naar de V.S. is veel te luxe, thuis kan ik niet gemist worden, de tenniscompetitie.
De inschrijfdatum van 14 april was allang voorbij.
Een paar dagen geleden kreeg ik de kriebels. Ik kon er niet omheen. Mijn binnenste wilde er bij zijn.
Binnen twee dagen was alles geregeld.
Ik ga.
Iedere avond nadat de zon is ondergegaan verschijnt Venus als een heldere ster aan de hemel.
Als ik weer kijk is ook zij, net als de zon, achter de horizon verdwenen.
De lampen binnen zijn aan, we zien het laatste nieuws op de televisie, terwijl het mysterie zich op ieder moment voltrekt.
In Nederland gaan de kinderen nog naar school; in Spanje is alles gericht op de Semana Santa, de week voor Pasen.
De golven van de oceaan rollen rustig in een eeuwigdurende ontmoeting met het land.
De oranje zon verdwijnt achter de horizon, een gouden gloed achterlatend.
Een meeuw vliegt voorbij.
Waarom ben ik hier?
Ik ben hier.
Tijdens de opleiding leren we onder andere met het medicijnwiel te werken.
Dat is een cirkel met de vier windrichtingen en in het midden een cirkel voor jezelf.
Vanuit het midden neem je waar.
In het Zuiden bevindt zich het fysieke, het kind in ons.
Het Westen is de plaats voor emoties en voor transformatie.
In het Noorden bevindt zich onze verhouding tot het spirituele en met de volwassene die we zijn.
Het Oosten staat voor onze geest.
Het medicijnwiel is een heel verhelderend instrument om inzicht te krijgen in onszelf, omdat we iedere toestand vanuit meerdere hoeken beschouwen.
Ik ben gefascineerd.
Ik ben begonnen aan een nieuwe opleiding.
Een opleiding om het mysterie te integreren in mijn leven.
Het was wel even wennen, omdat ik het gevoel had een heleboel opdrachten tegelijk te moeten uitvoeren.
Toch wilde ik ook graag de discipline opbrengen om me te voegen naar de eisen van de school. Ik werd er een beetje chaotisch van.
Totdat ik besefte dat mijn innerlijke rust belangrijker is dan de omstandigheden van mijn leven.
Daardoor lukt het mijn eigen levensritme te integreren met al het nieuwe dat er op me afkomt.
Een paar dagen geleden vlogen we terug naar Nederland.
Omdat ik sinds ruim een week een probleem heb met het schrijfprogramma op mjin computer besteed ik veel tijd om dit probleem op te lossen.
Echter, tot op heden zonder resultaat.
Op mijn bureau ligt het boek Burning questions van Isaac Shapiro and Annie Williams.
Lezen in het boek en ervaren wat er staat is een schitterende spirituele oefening tijdens het wachten op het installeren en de-installeren van programma's op mijn computer.
De mooiste zin uit het boek:
We can receive our experience as the Beloved.
Iedere dag wandelen we een uur op het strand. Bij het kleine wachthuisje keren we om.
Vandaag vroeg ik me af of ik zou gaan, want de wind woei hard. Hij blies uit het Zuid Oosten; hier in Spanje noemen ze deze wind de Levante.
Ik zag een paar bruine, vredige paarden grazen op het gras dat op het strand groeit. Deze aanblik nodigde me uit om daar ook heen te gaan.
De heenweg was gemakkelijk, de wind blies me voort.
Op de terugweg woei het zand in mijn gezicht en de wind stuwde me bijna de zee in.
Het leek op tegen de stroom in zwemmen: Je vraagt je af of je ooit vooruit zal komen.
Op de heenweg had ik wat mooie stenen gezien die zouden kunnen dienen om de onderste trede van de trap die van ons huis naar het strand gaat te versterken. De storm had het zand onder de onderste traptrede weggespoeld.
Op de weg terug naar huis lagen de stenen nog op dezelfde plaats en ik raapte ze op.
Met een steen in iedere hand voelde ik me zwaarder en lichter tegelijk, omdat ik de storm vergat.
Stilletjes legde ik ze neer, onderaan de trap. Ze zullen daar blijven liggen totdat ze gebruikt worden om de laagste trede van de trap naar het strand te versterken.
Schrijven.
Misschien komt de engel van inspiratie op mijn schouder zitten als ik gewoon maar begin met mijn pen over het papier te bewegen, in afwachting van wat er komt.
Ik voel me vredig, ook als is er een aaneenschakeling van dagen die op zondag lijken of zondag zijn.
Kennelijk is het tijd om diep in mijzelf te keren, met weinig afleiding van buiten, net zoals de bollen in de tuin die onder een laagje sneeuw met hun winterslaap bezig zijn. Zodra de zon wat sterker wordt gaan hun worteltjes dieper de grond in en ontstaat er nieuw leven dat zich uiteindelijk toont in de wonderbaarlijke schoonheid van een bloem.
Ik wens een ieder die dit leest dat het goede dat het leven voor je in petto heeft zich in 2010 voor je zal ontvouwen!
31 december 2009 is het volle maan. Vanaf die dag is het portaal naar de energie van liefde en licht geopend.
Tijd dus om de oude patronen die ons afgescheiden houden van die overvloedige Energie los te laten.
We kunnen ons lichaam verbinden met het licht van onze ziel.
De intentie om deze eenheid te voelen + een ontvankelijke houding zijn voldoende dit te ervaren.
In Spanje kunnen we heel goed zien dat de zon in de winter op een totaal andere plaats ondergaat dan in de zomer.
We zien haar nu in haar meest Zuidelijke positie ondergaan, richting Afrika.
Op 21 december bereikt hij zijn meest Zuidelijke punt en daarna keert de beweging om.
In juni zien we haar/hem niet in de oceaan verdwijnen maar achter een landtong, een heel eind Noordelijk van de winterpositie.
Het lijkt of de aarde jaar in jaar uit een heel stabiele slingerbeweging maakt, maar in werkelijkeid beschrijft zij een elliptische baan rond de zon.
Als ik me dat zo voorstel besef ik hoezeer het centrum van de aarde verbonden is met de zon en dan ben ik onder de indruk van het ingenieuze raderwerk van de schepping.
Ik voel het in mijn centrum.
Ik kan me voorstellen dat het moment van ommekeer van richting veel energie in beweging zet.
Alles wat niet in overeenstemming is met deze harmonie der sferen komt aan het licht.
We lezen het dagelijks in de krant.