Wanneer ik in Spanje ben is er vaak een emotionele gebeurtenis die me uit mijn evenwicht brengt.
Het is alsof de krachten daar groter zijn dan als ik in Nederland ben.
Mijn reactie is dan om me druk te gaan maken over zaken waar ik weinig aan kan veranderen en daardoor ga ik overuren maken met mijn denken.
Totdat ik me de laatste zin uit mijn boek Heel Compleet herinner waarin gevraagd wordt: Wat wil jij?
Het antwoord op deze vraag helpt om me te herinneren hoe ik wil zijn.
Door dat als intentie te nemen komen de focus en het evenwicht terug in mijn leven.
Ik sta dan weer sterker in mijn eigen schoenen.
Vandaag heb ik dit schilderij naar haar nieuwe eigenaar gebracht.
Ze heeft een prachtig plekje gekregen, waar ze helemaal tot haar recht komt.
Het goud van het schilderij weerspiegelt het licht dat op haar valt.
Ik geniet ervan als iemand blij is met mijn werk.
Ik besef dat de heupoperatie belastend was voor mijn zenuwstelsel.
Het was alsof mijn leven een beetje stagneerde en ik was mijn plezier in het schilderen verloren.
Toch ben ik eraan toe om als een Phoenix te verrijzen uit de as. Mijn creatieve zelf mag weer leven.
Ik neem mijzelf voor om vanaf morgen weer te schilderen en op die manier weer met meer vreugde aan het leven deel te nemen.
Dus: Ik zal niet alleen oefeningen doen om mijn beenspieren te versterken, maar ook tijd besteden aan het uitdrukken van mijn creatieve zelf.
Ik ben benieuwd.
Na mijn heupoperatie breng ik nog steeds veel tijd op de bank door.
Dat voelt goed.
Toch weet ik dat het belangrijk is om mijn weg hieruit te vinden door in ieder geval de oefeningen van de fysiotherapeut te doen en te oefenen met lopen.
Ook merk ik dat mijn dieper Zelf erom vraagt dat ik weer ga schrijven en schilderen.
Misschien is het voldoende als ik daar gewoon weer mee begin. Dan toont de weg zich vanzelf.
Kennelijk is ‘alleen maar zijn’ niet voldoende. Er staat nog nieuw leven op me te wachten.
In mijn boek ‘Heel Compleet’ schrijf ik: Laat mijn zoektocht naar het Licht leven brengend zijn.
Blijkbaar bedoelde ik daar iets anders mee dan rustig van mijn oude dag te gaan genieten.
Ik ben benieuwd.
Sinds ruim drie weken is mijn leven beperkt tot bijna de hele dag op de bank liggen.
Een kleine complicatie tijdens een heupoperatie heeft ervoor gezorgd dat ik gedurende zes weken één been zo weinig mogelijk mag belasten.
Rusten dus.
De pauzeknop waardoor mijn leven vertraagt is soms confronterend, omdat ik het schilderen, sporten en buiten zijn mis.
Ik voel me ineens 20 jaar ouder.
Vanochtend heb ik besloten dat ik iets aan deze negatieve ondertoon van mijn leven kan veranderen.
Ik stelde mijzelf de vraag welke toekomst ik wil creëren. Tenslotte zijn we medescheppers.
Uit mijn hart welde meteen een antwoord op waar ik iets mee kan.
Door mij richten op het gewenste voornemen van mijn hart blijf ik niet langer steken in mijn ongenoegen over de situatie,
Ik voel dat het werkt.
Ik heb het gevoel dat het leven me uitnodigt tot het vinden van een steeds rustiger ritme, voorbij woorden, voorbij eerdere oplossingen.
Mijn innerlijk kind lijkt te weten hoe ze dat moet doen. Zij is toch wel tevreden.
Het is te koud, en er is teveel sneeuw om naar buiten te willen gaan en de lockdown verhindert sociale bijeenkomsten.
Anderzijds voel ik een groot verlangen naar intimiteit, en ik zou graag kunnen reizen naar een zonniger klimaat.
Ik laat het allemaal zijn.
Voor dit schilderij wilde ik graag de sensuele aard van een vrouw schilderen.
Aanvankelijk ontstond er een indiaan, wiens aandacht diep naar binnen gericht was.
Dat was niet de bedoeling, en daarom wilde ik de voorstelling veranderen.
Inmiddels wist ik dat ik een Flamenco danseres wilde schilderen.
Ik veranderde de lange vlecht in een knot, en de deken van de indiaan werd het materiaal voor de jurk van de danseres.
Ook haar aandcht is naar binnen gericht, maar ze toont wel haar sensuele aard.
En dat was mijn intentie.
Ik ben aan het genieten van het lezen van mijn boek “Spelen met de Levensenergie”.
Want, het schrijven van een boek is iets anders dan de inhoud zo diep mogelijk, in het lichaam, ervaren.
Ik lees nu over de zevende diepte, de plaats in onszelf waar we zowel de universele stroom als de keuzevrijheid van ons individuele zelf gewaar kunnen zijn.
Hier kunnen we kiezen waar we nu behoefte aan hebben en van daaruit gaan leven.
Het voelt heerlijk…
Ook dit schilderij heb ik zo vrij mogelijk geschilderd
De vrouw staat in het midden van de vier windrichtingen.
In het Zuiden is de aarde, met de kleur rood.
Het Westen is blauw, de kleur van het element water.
In het Noorden het element lucht, geest. De kleur is wit.
En in het Oosten het vuur, de vernieuwing, met de kleur geel.
Het lijkt erop dat zij met plezier in haar kracht staat.
Na het vrij schilderen van de achtergrond had ik geen idee hoe verder te gaan. Er blokkeerde iets in mij.
Toen gaf ik mijzelf toestemming om door te gaan met het onbelemmerd schilderen van kleuren, zonder er een mooi schilderij van te willen maken.
Het was daarna overduidelijk dat er een vrouw ontstond, gezien vanaf de rugzijde.
Ik besef nu hoe belangrijk het is mijn rug gewaar te zijn, zowel voor het voelen van kracht als voor het dieper openen voor het mysterie.