In de stilte van mijn wezen koester ik mijn ware zelf
Vrede op aarde
Ik wens ieder van jullie een sprankelend Nieuw Jaar
Zonder woorden
Het was spannend om dit schilderij te maken.
De vogel die ineens voor haar gezicht verscheen…en alle puntjes…
Ik wilde zo vrij mogelijk schilderen en eindigde toch weer steeds preciezer.
Haar naam veranderde af en toe en was pas op het laatst duidelijk.
Eindelijk begrijp ik op een dieper niveau dat de bestemming van onze levens niet ligt op een punt in de toekomst, maar in ons leven Nu.
Ons wezen wil ervaren hoe het is om op aarde te leven.
Daarom is het van essentieel belang naar ons binnenste te leren luisteren, en te voelen wat we zelf graag willen “meemaken”.
Door die luisterende houding merken we ook beter op hoeveel schoonheid er al om ons heen is en hoe stilte alles omhult en doordringt.
We merken dan ook hoe vrij we zijn om iets uit te proberen, fouten te maken en weer op onze schreden terug te keren, koers te wijzigen.
Naarmate we de harmonie met onszelf op die manier terugvinden ontstaat vanzelf meer vreugde, omdat ons binnenste blij is dat ze niet overgeslagen wordt.
Er valt nog veel te ontdekken, maar nogmaals, het gaat niet om het eindpunt van onze zoektocht maar om de ontdekkingsreis zelf.
Gisteren heb ik het laatste idee uit mijn boek Heel Compleet tot me genomen.
In dit boek dat mij zo dierbaar is ben ik tot de conclusie gekomen dat we met onze wil creëren en dat het zo belangrijk is ons ervan bewust te zijn welke gedachten we willen koesteren.
Kennelijk moet ik me dit steeds opnieuw herinneren, in welke situatie dan ook.
Soms word ik door het leven uit mijn evenwicht gebracht en dan zoek ik naar de juiste actie om te herstellen.
Vaak heeft het te maken met het luistern naar mijn innerlijke stem.
Die is dan ondergesneeuwd en is aanvankelijk alleen hoorbaar omdat er chaos in mijn hoofd is en treurige gevoelens in mijn lichaam.
Door na te gaan wat er nodig is om mijn toestand te verbeteren maak ik weer contact met mijzelf en mijn omgeving.
Ik weet dat ik de juiste actie heb ondernomen als mijn binnenste weer blij en gerust is.
De tentoonstelling is afgelopen, de schilderijen hangen weer bij mij thuis.
Het schilderen is een proces van steeds meer mijn binnenste ervaren en daarnaar luisteren.
Mijn binnenste wordt daar blij van.
Soms weet ik niet waarom ik uit mijn doen ben.
Het lijkt dan of het door de omstandigheden komt, maar vaak ligt er een diepere intuitie aan ten grondslag die gehoord wil worden.
Dat geldt zowel voor mijn schilderen als voor mijn leven.
De onvrede voelt als een moeras waar ik in verzonken ben en waarvan ik het gevoel heb dat ik er niet uit kan komen.
De innerlijke vraag naar wat er wel wil gebeuren brengt dan licht.
Als ik daar naar luister en naar handel lossen de problemen op en breekt de zon door.
Het leven neemt dan weer haar gangetje op een vernieuwende manier.
Als we werkelijk een doorgeefluik voor het onzichtbare worden duurt het soms langer voordat we begrijpen wat er uitgedrukt wil worden.
Wat bijgesteld dient te worden drukt zich dan uit in de lichamelijke spanning die ontstaat door het tegenhouden van de stroom en door onrust in mijn hoofd.
In mijn leven heeft dat te maken met de noodzaak mij te bevrijden van wat me gevangen houdt.
Dit is een fragment van mijn laatste schilderij.
Ik wil haar nog niet helemaal tonen en houd haar nog even voor mezelf, omdat ik pas langzaam de boodschappen begin te begrijpen.
Ze zal vanaf Zondag 30 juli getoond worden op een expositie van mijn werk in Villa de Kleine Heide in Son en Breugel.
De tentoonstelling zal geopend zijn voor publiek op Zondagen van 3 tot 5 uur en zal duren tot en met Zondag 3 september.
Ik verheug mij erop.