Moge respect voor onszelf ons leiden
Joos, 2 augustus 2018
Een dromerig kind
Ze was een dromerig kind, geabsorbeerd in zichzelf en haar spel.
Mensen hielden van haar hemelse uitstraling en blonde krullen.
Ze kon uren spelen.
Toen ze volwassen was werd ze onzeker.
Ze had het gevoel nergens bij te horen.
De volwassene had haar natuurlijke manier van zijn verloren.
Mentaal oordeel kwam in de plaats van de onschuld van het kind en teveel verantwoordelijkheid voor het welzijn van haar geliefden dempte haar levendigheid.
Ze werd erg gevoelig voor het oordeel en de behoeften van anderen.
Haar hart werd wijzer.
Nu is ze een oudere en voelt zich vaak overweldigd door wat het leven van haar vraagt.
Haar verlangen naar rust, gewoon maar zijn, lijkt strijdig met de drukte van haar leven.
Door de scheurtjes van haar zijn laten de wensen van haar ziel zich horen.
De aanwezigheid van haar ziel in haar dagelijks bestaan brengt het vertrouwen dat ze het leven aankan, wat er ook gebeurt.
Joos, 24 juni 2018
Zelf zijn
Soms hebben we zolang ons best gedaan…
Eerst om onze ouders geen verdriet te bezorgen,
dan om het zo goed mogelijk voor onze kinderen te doen,
of andere naasten.
De tijd is gekomen
om los te laten,
te voelen wat goed voor onszelf is
en wie wij eigenlijk zijn.
Daar vreugde in te scheppen…
Dan scheppen we vanzelf
ook vreugde voor de ander.
Daarnaast is er altijd nog een grote Kracht
die ons uitnodigt
in ons hoogste potentieel te stappen.
Die ons helpt op te lossen
wat daarmee nog niet in het reine is.
Ootmoedig buig ik dus mijn hoofd,
daar waar vrede op me wacht.
Joos, 11 juli 2017